Over lijstjes

,

To-do lijstjes schrijven. Ik ben er een krak in, ik kan het goed en ik doe het graag. En toch zijn er lijstjes die je beter niet schrijft, en andere lijstjes die we beter wel schrijven maar vaak niet doen.

Deze lijstjes maak je beter niet

  • De valkuil-lijst is eigenlijk de klassieke to-do-lijst. Die wordt ’s morgens geschreven, wanneer je veel energie hebt en boordevol goede intenties,  blakend van een onrealistisch tijdspad. Bovendien doe je wat moet eerst, en stel je wat wil (of nodig hebt) uit tot later op de dag. Als het zover is, heb je geen energie meer over voor datgene waar je de hele dag zo naar uitkeek. Op je papiertje heb je letterlijk geen plaats vrijgehouden voor het onverwachte, voor verrassingen (leuke en minder leuke). Dan sta je daar, onverwachts gezellig te kletsen in de winkel en tegelijk te denken aan dat verdomde lijstje.
  • Als verzet tegen al die to do’s kan je een not to do lijstje maken: Ik strijk niet vandaag. Ik poets niet vandaag. Ik ruim geen speelgoed op vandaag. Dit is een superleuk lijstje om op te stellen! Maar om eerlijk te zijn werkt het niet. Denk niet aan een roze olifant. Denk niet aan wat je niet gaat doen. Dan denk ik hele dag aan wat eigenlijk zou moeten doen. Dat is pure energieverspilling. Tof om te doen, maar in de praktijk werkt het niet.

Het lastigste aan al dat oplijsten, schrijven, doorstrepen, herschrijven, van al die lijstjes, is dat er geen einde aan komt. Je hebt nooit gedaan. Nooit! Er is altijd wel iets te doen, is je lijstje ten einde dan maak je gewoon een nieuw. Ein-de-loos. Lijstjesmakers hebben nooit een writersblock, blijven nooit inspiratieloos zitten door het raam kijken. Lijstjes komen zonder stoppen. Geen lijstjes meer is voor lijstjesmakers echt geen optie.

Deze lijstjes als alternatief

  • Een schouderklop-lijstje! Eigenschappen: een schouderklop-lijstje maak je niet ’s morgens maar ’s avonds. Je lijstje bestaat uit alles wat je die dag gedaan hebt. Dus nee, geen plan op voorhand. Je hoort het echt goed, achteraf pas schrijven! Je schrijft alles neer wat je gedaan hebt, doorstreept niks want dan kras je al dat goeds weer weg. Je geeft jezelf tussendoor schouderklopjes en als je lijstje klaar is, kruip je gezellig en zelfvoldaan met een thee-tje in de zetel. Wat goed gedaan van jou vandaag, zeg! Yes! Morgen meer van dat!
  • Het tout-doux-lijstje bestaat uit éérst de taken doen die ik echt graag wil en nodig heb. Het tout-doux-lijstje is zacht zorgen voor jezelf waardoor je energie over hebt om daarna te doen wat moet. De laatste keer dat ik mijn tout-doux-lijstje als een warm dekentje over me heen legde, ging als volgt: opstaan, schrijven en koffie drinken, genieten van de maaltijden, een wandeling, de zonsondergang. Nog een beetje kachelwarmte voor het slapengaan en een met een heel licht maar zo goed boek onder de zachte dons. Wat ik tussendoor deed, zonder lijstje voor- of achteraf: alle kleine prutsen waar ik anders zo’n hekel aan heb. Pmd wegzetten, kousen plooien, wasje hier, droogje daar, en twee facturen betaald. Saai hé, dit zijn normaal gezien taakjes voor op de valkuillijst, dergelijke taakjes op dergelijk lijstje zijn niet interessant, verrijkend, inspirerend om over te schrijven. Maar kijk, ze zijn gebeurd! Tout est doux!
  • Het to do to do doo doooo to doo doo-lijstje: dit lijstje is geen lijstje, het overkomt je. Voor lijstjesmakers zijn het unieke momenten waar we met volle teugen van genieten. We vergeten om ons lijstje te maken, onze taken op te schrijven, we doen ze gewoon. Een heerlijke dag waarbij alles vanzelf gaat. Je neuriet to-dooo-do-dooo to doododooodoooo en je doet vanalles en nog veel meer, spontaan en zonder plan. Het is zeldzaam, ja, maar het gebeurt!
  • De bucket-list moet ik niet uitleggen, maar heb je de jouwe al geschreven? Een lijst van alles wat je nog wil doen voor je sterft. Eigenschappen: vaak zijn dit eerder dure of luxueuze activiteiten: (verre) reizen en gevaarlijke kicks. Gaan trekken in India en skydiven. Kan je er ook op kwijt: lange-termijn-dromen of als-ik-de-lotto-win-dan… . Klassiekers: een boek schrijven, een bed-en-breakfast openen in Frankrijk. Het werkt om die dromen even neer te pennen op een speciaal ‘bucket’ lijstje.  Schrijf dat lijstje, schrijf alles wat er in je opkomt, en denk je “oh néé ik ga nooit (….dit of dat…)  kunnen doen”. Maar… vermoedelijk toch wel. De eerste stap is gezet: je schreef het op je lijst!

Wil je de ochtend beginnen met rust in je hoofd, met of zonder lijsjes?

Doe mee aan het gratis webinar Start to Write!

/0 Reacties/door

Hoe creëer je een mooiere wereld?

, ,

In 2014 startte ik een blog www.jobasidealewereld.com waarop ik gedachten deelde over hoe een mooiere en fijnere wereld er kan uitzien en hoe ik die droom probeer te realiseren in de dagelijkse realiteit. Na een lange weg besloot ik de blog op te doeken, en eind dit jaar verdwijnt de blog voorgoed. In tijden van corona voel ik me weer en misschien zelfs meer dan ooit geconfronteerd met de vraag: hoe kan ik bijdragen tot een mooiere en fijnere wereld? Hoe kan ik dromen van een ideale wereld, laat staan nastreven, wanneer we middenin een pandemie van angst en zwartgalligheid zitten?

Gevangen door angst

Voor mij is het duidelijk: de wereld zoals ze was, komt niet meer terug. We zitten tussen twee werelden in, bij de keel gegrepen door onzichtbare microben die ons in ons kot houden en bang, vreselijk bang maken. Ik geloof dat de tijd rijp is voor radicale verandering, er komt een nieuwe wereld aan die gepaard gaat met grote veranderingen. Alleen weet ik niet of we richting best case of eerder naar een worst case scenario afstevenen. Zoals Ilja Leonard Pfeijffer zo pijnlijk accuraat met zijn pen in mijn hart prikt:

“Er heerst zoveel angst dat je niet eens meer weet waar je nu het bangst voor moet zijn. Aan een kant loert het gevaar van de besmetting en aan de andere kant het gevaar van een faillissement. Als dit een tweesprong is, dan leidt de ene weg naar code zwart in de ziekenhuizen en triagecommissies, die in een oogwenk moeten beslissen welke patiënt nog kan worden toegelaten op de intensive care en wie helaas bij gebrek aan middelen zal moeten stikken op een brancard in de gang, terwijl de andere weg voert naar een ongekende ineenstorting van de economie, werkloosheid en armoede. ”

Het gaat over de situatie in Italië en ‘zo erg is het hier toch niet?’, maar ook hier in België staan ons gitzwarte tijden te wachten. En dan lees ik dat Bill Gates deze pandemie quasi voorspeld heeft in één van zijn ted-talks. Al in 2015 zei hij:

“If anything kills over 10 million people in the next few decades, it’s most likely to be a highly infectious virus rather than a war — not missiles but microbes”

Geen decades maar vijf jaar later is het al zover. Zijn ‘voorspelling’ deed me denken aan nog zo’n andere wonderlijke voorspeller. Stanley Kubrick had het in 1968 in 2001: A space oddisey over de toen volkomen absurde ideeën van de tablet en videobellen. Er zijn nog veel meer voorbeelden te vinden van vroegere “voorspellingen” die zo absurd leken tot ze uiteindelijk realiteit werden. De quote “als je het kan dromen, dan kan je het realiseren” klopt. Als we het ons kunnen voorstellen in ons hoofd, dan kan het ook realiteit worden. Dat idee schept mogelijkheden.

Kiezen voor hoop

We zitten volgens mij in een tijd waarin we afscheid moeten nemen van het oude, het wordt écht nooit meer zoals voorheen. En we zitten in een tijd waarin we het nieuwe zullen verwelkomen. Maar dat nieuwe, dat is nog onbekend. Tussen twee werelden in, afscheid van de oude en nog geen zicht op een nieuwe, zijn we allemaal de weg en de controle kwijt. En dat is vreselijk beangstigend, als ik er te lang bij stil sta, voel ik zelf ook de grond onder mijn voeten niet meer. Wat kiezen we? Waaraan denken we en wat creëren we? Kiezen we voor angst en paniek en depressie? Of kiezen we voor liefde en vertrouwen, solidariteit, samenwerking, expressie van talenten en kwaliteiten, een revelatie van ons wezenlijke en diepste zelf, waarin we elk onze bijdrage doen om er samen het beste van te maken?

We leren onze kinderen over de wet van Darwin, die zegt dat de sterkste overleeft. Zo werkt het allicht in de dieren- en plantenwereld. Wat ons mensen daarvan onderscheidt, is ons bewustzijn om te kiezen om iedereen mee te nemen. Altruïsme en empathie zijn menselijke eigenschappen. Iedereen telt, we vegen niemand onder de mat. Daarvoor hebben we samen te werken, moeten we solidair zijn, en aanspraak maken op onze natuurlijke reflexen van altruïsme en empathie, kortom moeten we radicaal kiezen voor liefde. Leer ik mijn kinderen dat ‘de zwaksten eruit moeten’? Of leer ik mijn kinderen dat we moeten doen wat we het allerbeste kunnen: voor elkaar zorgen door in ons kot te blijven en ondertussen een mooiere en betere wereld creëren, te beginnen met die wereld te bedenken en te maken, in gedachten, in gesprekken?

Het is makkelijk schrijven, veilig in mijn kot. Maar het is dit, of ten onder gaan. Elke dag word ik meerdere keren geconfronteerd met angst en paniek. Wat volgens mij ook normaal en volkomen terecht is. Vervolgens kies ik om daar niet in te blijven hangen. Ik kies voor liefde en hoop en ik schrijf voor mezelf over een mooiere wereld waar (veel) meer middelen vrijgemaakt worden voor de gezondheidszorg en het onderwijs en het klimaat. Ik ben geen Kubrick en nog minder een Gates, maar als we allemaal samen onze focus richten op een nieuwe en mooiere wereld, dan weet ik zeker dat we in staat zijn om best case een ideale wereld te realiseren.

Doe je mee?

Schrijf mee in je corona-dagboek, en schrijf zoals een kind dat een nieuwe wereld fantaseert en bouwt, waarin alles mogelijk is:

  • Hoe ziet jouw nieuwe wereld eruit?
  • Wat neem je mee van het oude?
  • Wat wil je in de nieuwe wereld anders doen? En hoe?
  • Hoe ziet die wereld eruit voor jezelf, je geliefden, en de mensheid?
  • Wat zijn belangrijke waarden en normen in die wereld?
  • Wat zijn de pijlers?
  • Wat hoor je, wat zie je, wat ruik je, wat proef je, wat voel je?

Start to write

Nieuw met schrijven? Schrijven zorgt voor je mentale en fysieke gezondheid, en dat laatste is meer dan ooit nodig, vind ik.

Schrijven is eenvoudig, alles wat je nodig hebt is pen & papier.

Maandag 20 april om 12u leer ik er je meer over tijdens een zoomsessie. Theorie is ondergeschikt aan de praktijk, ik wil vooral dat je het ervaart wat schrijven voor jou kan betekenen.

Als je wil meedoen, stuur een mailtje of stuur me een bericht en dan stuur ik je de zoomlink.

#starttowrite

/0 Reacties/door

Hoe blijf je rustig en kalm naar je kind terwijl je je angstig en gestresseerd voelt?

,

In mijn blogpost over hoe je met kinderen over corona praat, had ik het over het onderzoeken van je eigen angsten en zorgen, om er dan beter te kunnen zijn voor je kinderen. Maar ik merk dat ik het zelf héél moeilijk vind, werken en zorgen voor de kinderen zonder dat ze de hele tijd voor schermpjes zitten. En als ik niet werk, vind ik het ook moeilijk om ‘gewoon’ bij hen zijn en genieten van het moment en van de extra tijd samen. Want niks is nu nog gewoon.

Ik heb momenten dat ik flip van de zorgen! En dan ben ik niet de ouder die ik zou willen zijn. Dan ben ik niet de moeder die mijn kinderen nodig hebben en verdienen. ‘Practice what you preach, Joba!’ dacht ik bij mezelf, en ik sloeg mijn schrift open en schreef mijn zorgen van me af.

Je kan jezelf gek denken

Laat me dat even bewijzen. Als je nu heel hard denkt aan een citroen, zo’n schijfje citroen in een glas cola, en je denkt aan hoe je dat schijfje uit het glas vist en het schijfje aan je lippen zet. Als je daar hard genoeg denkt dan voel je dat je lichaam onmiddellijk reageert. Alsof dat schijfje citroen écht is, vult je mond zich al met speeksel. Maar die citroen is niet echt, je denkt het alleen maar. Je bent niet gek, maar je lichaam reageert wel op je gedachten.

Ook als je denkt aan het corona-virus en hoe dicht het komt, dan reageert je lichaam. Signalen van angst en stress zetten je lijf onder spanning. Je gedachten creëren stress en spanning in je lichaam. En omdat die spanning niet ontladen wordt, geraakt het vast in je lijf en in je hoofd. Een vicieuze cirkel van angst werkt als een orkaan in je lijf en richt er ravage aan. En dan raad ik je aan om kalm te blijven voor je kind, haha. En corona is wél echt.

De oplossing ‘denk er dan niet aan’, werkt niet. Niét aan corona denken is hetzelfde als vragen om nu niét aan een roze olifant te denken. Dat gaat niet, zeker niet als je lichaam al werd ingeprent dat er een gevaar is. Dan vraagt je lichaam: hé doe iets! Vecht of vlucht! Maar dat is onmogelijk. Met z’n allen zitten we in een ‘freeze’ die spanning opbouwt in ons lijf en die ervoor zorgt dat we niet de ouders zijn die we willen en moeten zijn. Niet denken aan corona gaat niet, en de gedachten en de zorgen die je je maakt over corona zijn terecht, dus daar kan je niet veel aan veranderen. Wat moeten we dan?

Je kan de opgebouwde spanning in je lichaam ontladen. Een andere richting geven. Ook al moet dat dan verschillende keren per dag. Er zijn verschillende methodes en oefeningen, maar voor mij is de meest eenvoudige methode: schrijven. Pen &papier is alles wat je nodig hebt. En schrijf het van je af.

Je kan jezelf niet gek schrijven

Door je gedachten en je zorgen over te dragen aan het papier, hoef jij er niet (of toch even niet!) meer mee bezig te zijn. Maak een lijst met al je zorgen, bekommernissen en gedachten over corona die voor jou stresserend of beangstigend zijn. Dump die spanning op het papier! Zodat de stress niet in je hoofd en in je lijf blijft zitten.

Werkt dat echt, Joba? Ja! Soms wordt gezegd: ‘Als we honger hebben zijn onze ogen altijd groter dan onze maag’. Met stress en angst en zorgen, is dat net hetzelfde: in ons hoofd en in onze gedachten lijken onze zorgen véél groter dan als ze voor ons liggen, neergeschreven op papier. Echt als een gigantische roze olifant.

Eens op papier krijg je ruimte in je hoofd om aan andere dingen te denken, en maak je energie vrij in je lijf om andere dingen te gaan doen. Zoals genieten van DIT moment: tien minuutjes spelen met je kind, even buiten in de zon, een kaars aansteken en liefde sturen naar iedereen die je graag ziet, een brief schrijven, toch nog die was insteken, alles wat totaal niet lukt als je bevroren van angst wezenloos in de zetel door je smartphone scrolt. Daar heb jij niks aan, en je kind ook niet.

Begin dus met schrijven. Veel heb je niet nodig. Misschien ligt er nog wel een verloren kladblok in een schuif dat je hiervoor kan gebruiken. Ik raad je zelfs aan om dit te gaan doen:

Hou een Corona-dagboek bij

Voor je mentale gezondheid raad ik je aan om een ‘corona-dagboek’ bij te houden. Zo’n schrift is je steun en toeverlaat voor al je zorgen, gepieker, en reële en absurde stressmomenten. Het heeft geen zin onze kinderen daarmee op te zadelen, want als ouders moeten wij net die baken van rust en veiligheid kunnen betekenen voor onze kinderen. Zo’n schrift is je plek waar je alles in kwijt kan.

Schrijf erin elke keer dat je je gespannen voelt, en beantwoord elke keer opnieuw deze 5 vragen:

  1. Waar ik me zorgen over maakt, wat me stresseert of angst en spanning bezorgt is… (schrijf ALLES op dat maar in je opkomt)
  2. Ik voel me hierdoor…
  3. Wat ik nu zou kunnen doen dat mij nu helpt is…
  4. Wat ik nu zou kunnen doen dat anderen helpt is…
  5. Dit ga ik NU doen:

Schrijf het van je af. Maak je hoofd leeg. Ontlaad en ontspan je lichaam. Maak energie vrij om iets constructief te doen, en er zo beter te kunnen zijn voor jezelf, je kinderen en de wereld. Doe het. Probeer het.

Schrijf er ook preventief in, zodat je elke dag met een schone lei, of ‘schone hersenen’ de dag kan starten. Preventief schrijven zorgt ervoor dat je bij weer een vreselijke corona-update niet meer totaal overmand wordt door spanning en angst, omdat je je lichaam traint dat het nog steeds iets kan doén. Iets dat ‘leuk’ is, of minstens van betekenis is. En samen met je kind kan je je zo door deze periode heen slaan.

Blijf gezond,

Joba

Blogpost gebaseerd op de fantastische Marie Forleo en haar video ‘Writing it down kicks stress outta town’

/0 Reacties/door

Als je kind het te bont maakt

, , , , , ,

Onlangs las ik een blog van een leerlingenbegeleidster in Nederland. Ze kreeg een leerling uit het middelbaar onderwijs in haar bureau die al aan zijn zesde (!) school toe was, en die het nu in deze nieuwe school alweer te bont maakte. Hij stond op de zogenaamde ‘leerlingen-risico-lijst’. Een soort zwarte lijst, eigenlijk. Ik snap die lijst rationeel wel, scholen staan voor enorme uitdagingen, er wordt héél veel gevraagd van leerkrachten, ik vermoed té veel. Met mijn hart voel ik ook: je zal er als kind maar op staan, op die lijst.

De leerlingenbegeleidster had een ingeving om de jongen een ‘leerkrachten-risico-lijst’ te laten opstellen. Heel eenvoudig mocht hij op zijn lessenrooster aanduiden met groene en rode stiften bij welke leerkrachten het goed ging, en bij wie minder. Vervolgens keken ze samen ook naar wat er dan precies goed of niet goed was. Het was voor de jongen heel fijn om vast te stellen dat er meer groene dan “rode leerkrachten” waren, en ook waren er een aantal neutraal. En dat het vaker goed dan slecht gaat. Ik was geboeid door het verhaal en vroeg me af: wat maakt dat het voor een leerling goed gaat bij een leerkracht? De antwoorden waren eenvoudig, ik citeer ze even:

“Hij vertelt over de leraar die hem altijd groet wanneer hij binnenkomt en even herhaalt dat als er iets is, hij zijn vinger kan opsteken, dat werkt.
Hij vertelt over de leraar die wanneer hij alles laat vallen, vriendelijk reageert en soms helpt opruimen.
Die ene leraar die wanneer hij een boek vergeten is, niet gelijk een 1 geeft, maar zijn eigen boek uitleent.
Hij vertelt over de juf die hem aan haar tafel laat zitten als hij echt te onrustig is of die hem haar persoonlijke assistent maakt, zodat hij altijd de blaadjes mag uitdelen of iets mag halen of wegbrengen.
De juf die zegt: “Oh wat fijn dat je er bent” wanneer hij te laat binnenkomt. “

Het lijkt zo vanzelfsprekend, zo simpel bijna. En wat maakt dat deze leerling over de rooie gaat?

“Hij vertelt over de docent die hem wegstuurt, nog voordat hij binnen is.
Die zegt dat hij niets zal bereiken, dat hij alvast de zoveelste school mag gaan uitzoeken.
De docent die zegt dat speciaal onderwijs nog niet haalbaar is.
De docent die zijn privé-informatie deelt met de klas.
De docent waarbij hij niet weet waarom, maar waar het gewoon niet gaat.“

Het raakt me dat deze jongen dit meemaakt: die zwarte lijst lijkt een self-fulfilling prophecy, wie daarop staat wordt, wordt precies al op voorhand opgegeven. Maar… Ik herken ook wel die ‘rode reacties’ bij mezelf: het gebeurt dat één van mijn kinderen iets zegt of doet dat mij op de kast jaagt en ik besef dat ik met mijn reactie daarop eerder op de rode lijst zou staan dan op de groene lijst. Dus deze blogpost is absoluut geen aanval naar leerkrachten of naar wie dan ook. Want kinderen grootbrengen is elke dag opnieuw een gigantische uitdaging: handelen en reageren, bijsturen en rechtzetten, excuses aanbieden en accepteren, vasthouden en loslaten. We maken allemaal per definitie fouten. Kinderen grootbrengen is de moeilijkste taak in een mensenleven, en tegelijk ook de meest vervullende, wanneer we er in slagen de rode momenten voor alle partijen in groene te transformeren.

Ik ben blij dat de jongen een fijne leerlingenbegeleidster heeft gevonden, en dat deze methode voor hem zo goed werkte. Leerling en leerkrachten konden aanvankelijk anoniem en met diplomatische tussenkomst van de leerlingenbegeleidster bijsturen, behoeften aangeven en beantwoorden. Het resultaat was fantastisch!

Kinderen dagen ons (ouders, opvoeders, leerkrachten, …) flink uit om te kijken naar de stukken in onszelf die op onze eigen ‘interne’ risicolijst staan. Net als kinderen hebben wij ook onze rode omstandigheden en situaties die alle knoppen van onze innerlijke flipperkast doen afgaan. Dan hebben ook wij iets of iemand nodig die de rust in ons hoofd terugbrengt.

Heb jij een kind dat het soms te bont maakt? Dat kan op school zijn, maar uiteraard ook thuis, of elders. Dat kan eenmalig of dagelijks zijn, dat maakt eigenlijk niet zoveel uit. Als het gedrag van je kind je raakt, dan toont je kind iets dat ook van jou is. Wanneer we als ouders bij onszelf op zoek gaan naar ons eigen groen, kunnen we kinderen die ‘in het rood gaan’ makkelijker en sneller bijsturen om hun groen weer terug te vinden. Want dat kunnen kinderen nog niet alleen. Daarvoor hebben ze ouders en leerkrachten en een heel dorp voor nodig!

Maar… hoe ga je van rood naar groen? Wat in theorie soms simpel lijkt, is in de praktijk vaak aartsmoeilijk.

Old school pen & papier zullen je helpen om inzicht te krijgen. Door je gedachten neer te schrijven worden ze helder en concreet. Wat speelt er bij jou en bij je kind, en wat kan je vervolgens doen zodat jullie allebei van rood naar groen gaan?

Hieronder vind je zes vragen. Gebruik ze om al schrijvend te reflecteren, jouw antwoorden te vinden en je kind op een andere manier te helpen dan je tot nu toe altijd deed. Veel succes!

  1. Wat zijn voor jouw kind rode momenten of situaties?
  2. Wat zijn voor jouw kind groene momenten of situaties?
  3. Wat gebeurt er waardoor jij als ouder een rode dag hebt, of rood gedrag stelt?
  4. Wat heb jij nodig zodat het weer groen kan worden? Wat kan je zelf doen om het groen te maken?
  5. Zou het kunnen dat je kind misschien hetzelfde nodig heeft?
  6. Hoe zou het zijn als jij dit aan je kind geeft?

Hoe was deze oefening voor jou? Heb je inzichten gekregen en deze toegepast? Heeft het jou én je kind geholpen? Laat het weten hieronder in de comments hieronder (kan anoniem 😉 ) of stuur een mail naar joba@jobamarechal.be

Wil je graag meer schrijfoefeningen en inspiratie over verbinden & opvoeden, schrijf je dan onderaan deze pagina in op mijn nieuwsbrief. De volgende schrijfoefening valt dan al meteen in je mailbox!

De blogpost van de Nederlandse leerlingenbegeleidster kan je hier lezen.

/0 Reacties/door